Posadzka w strefie wejścia

Najlepszy jest twardy i odporny na plamienie gres porcelanowy, szkliwiony klinkier oraz terakota, można też stosować cotto. Ważne, aby płytki były nieśliskie. Na oznaczenie właściwości antypoślizgowych używa się symboli R 9-R 13. Często jednak wystarczy oznaczenie graficzne np. w kształcie buta. Antypoślizgowość zapewniają płytkom reliefy, czyli wypukłe wzory na całej powierzchni płytki, gładkie płytki są bardziej śliskie. Jednak podłoga z płytek o gładkiej fakturze będzie łatwiejsza do utrzymania w czystości. W miejscach, gdzie wchodzi się w mokrych butach i ubraniach oraz wnosi błoto może wystąpić wilgoć, dlatego lepiej zastosować tam płytki o niskiej nasiąkliwości w granicach 3-6%. Jeśli wiatrołap lub korytarz jest małym pomieszczeniem, najlepiej na posadzkę wybrać niewielkie płytki, których nie trzeba będzie przycinać. W modzie są płytki o bardzo dużych formatach. Zwykle jest to gres. Podłoga z tak dużych elementów jest praktyczna: mało fug i połączeń lepiej pozwala utrzymać podłogę w czystości. Duże wymiary najlepiej układać w karo – to ułożenie maskuje wszelkie krzywizny, nierówności i nie rażą wtedyprzycięte elementy. Do strefy wejścia warto wybrać płytki gresowe o strukturalnej powierzchni, której tylko wypukłe elementy są polerowane, wgłębienia zaś mają właściwości matowego gresu. Ich powierzchnia jest częściowo błyszcząca, dlatego wyglądem przypominają polerowany gres, a zachowują własności antypoślizgowe. Jednakużycie płytek błyszczących może być ryzykowne, ze względu na możliwość poślizgnięcia się na mokrej powierzchni. Odpowiednio dobrane posadzki ceramiczne wymagają również najmniej nakładów pracy. Zwróćmy uwagę nie tylko na parametry płytek, ich wielkość i fakturę. W strefie wejścia istotne mogą być też ich krawędzie. Nierówne sprawiają, że spoiny będą szersze . Wygodne są płytki rektyfikowane z odpowiednio ścinanymi brzegami – na podłodze nie widać spoin, tworzy ona praktycznie jednolitą płaszczyznę bez podziałów. Jeżeli zaspoinujemy je zaprawą wodoodporną, a spoiny dodatkowo pomalujemy impregnatem ochraniającym je przed zabrudzeniem, codzienna pielęgnacja będzie się ograniczała do odkurzania i zmywania wodą z dodatkiem środków myjących. Posadzki z cotto, gresu i klinkieru warto przed rozpoczęciem eksploatacji zabezpieczyć przeznaczonymi do tego celu preparatami. Jest to konieczne, jeśli w strefie wejścia ułożyliśmy płytki z nieszkliwioną powierzchnią. Preparaty zapobiegną powstawaniu trudnych do usunięcia plam i ułatwią codzienną konserwację posadzki.

To materiał, którego wysokie walory użytkowe i reprezentacyjne warto wykorzystać w strefie wejścia. Na posadzkach układa się zazwyczaj kamienne kafle, które mogą mieć wymiary: 30x60, 30x90, 60x90, 60x120 cm. Można również kupić płyty o nieregularnym kształcie (tak zwane okruchowe). Modne są tworzące chłodną lustrzaną powierzchnię kamienne płytki granitowe, ale także chropawy trawertyn i łupek. W strefiekomunikacyjnej, a zwłaszcza w wiatrołapienajlepiej sprawdzą się twarde kamienie drobnoziarniste takie jak granit, bazalt, które są niezwykle twarde, a więc bardzo odporne na zarysowania. Odpowiedni będzie również twardy piaskowiec, natomiast marmur, tam gdzie wnosimy piasek może się ścierać i matowieć. Piaskowiecto minerał twardszy od wapienia, można poddać go woskowaniu, które zapobiega matowieniu i szarzeniu posadzki. Granit jest również bardzo odporny na działanie wilgoci. Małą nasiąkliwość mają twarde piaskowce i twarde wapienie. Nasiąkliwość kamieni można zmniejszać przez impregnację. Jeśli w strefie wejścia zdecydowaliśmy się na marmur należy go zabezpieczyć impregnatem chroniącym przed zaplamieniem. Marmur jest również mniej śliski – nawet po wypolerowaniu - od chętnie stosowanego w strefie wejścia polerowanego granitu. Z zasady antypoślizgowe są posadzki szorstkie, natomiast antypoślizgowość polerowanych powinna być badana. Odporność na poślizg posadzek kamiennych jest oznaczana parametrami SRV „dry" i SRV „wet". Tawertyn, to bardzo twarda odmian wapienia o porowatej strukturze. Aby można go było zastosować na posadzki, trzeba zaszpachlować otwory i zabezpieczyć jego powierzchnię. Używa się do tego specjalnych preparatów. Przed impregnacją powierzchnię trawertynu należy wypolerować. Gdy podda się go takim zabiegom, może być układany także w strefie wejścia. Jeżeli zastosuje się twarde i nienasiąkliwe rodzaje kamienia, ich pielęgnacji nie trzeba poświęcić zbyt wiele czasu. Wystarczy na początku użytkowania zabezpieczyć je środkami impregnującymi, a potem z taką samą częstotliwością jak płytki ceramiczne odkurzać je i zmywać wodą ze środkami do pielęgnacji kamienia.

Nowoczesne wykładziny elastyczne są często wybieranym materiałem na posadzki w strefie wejścia. Dają one możliwość ułożenia posadzki bez niekiedy trudnych do utrzymania w czystości połączeń. Równie efektowne są ich wzory, dominują imitacje różnego rodzaju parkietów, mozaiki czy desek drewnianych, przez płytki kamienne po ceramiczne. W strefie wejścia można zastosować zarówno wykładziny PVC czyli z polichlorku winylu jak i linoleum, którego zaletą jest naturalne pochodzenie. Posadzka z wykładziny elastycznej to dobry sposób na szybkie odświeżenie strefy wejścia, warto ją również zastosować w mieszkaniach, o których wiemy, że nie są docelowymi. Nie do przecenienia jest niewielki koszt uzyskania gotowej posadzki. Jeśli będziemy ją układać samodzielnie – a nie jest to skomplikowane – 1 m⊃2; posadzki możemy mieć już za około 20 zł. Posadzkę z wykładziny elastycznej łatwo utrzymać w czystości – ponieważ wykładzinę można nabyć w dużych wymiarach (arkusze mogą mieć szerokość 200, 300, 400, 500 cm często uzyskujemy płaszczyznę bez łączeń – szpar czy fug, w które może wchodzić wnoszony do wiatrołapu czy korytarza piach, błoto, czy zbierający się tam kurz. Na co dzień wystarczy ją odkurzać i przecierać na mokro, a gdy pojawią się plamy, których nie można usunąć wodą z delikatnym detergentem, można zastosować specjalne odplamiacze. Posadzka z wykładziny elastycznej jest również ciepła i stosunkowo miękka, co ma znaczenie przy zmianie obuwia. Nie grozi nam również na niej niebezpieczeństwo poślizgnięcia się. Jeśli wykładzina ma grubszą (przynajmniej 2 mm) warstwę pianki, nie męczy kręgosłupa. Żywotność wykładziny elastycznej można przedłużyć – gdy jej wierzchnia warstwa zmatowieje i wyblaknie, wystarczy ją starannie umyć i nałożyć specjalny preparat na bazie akrylu. W zależności od stopnia starcia wzoru, czynność należy powtarzać raz lub dwa razy w ciągu roku. Zaletą wykładziny jest możliwość jej samodzielnego ułożenia. Wystarczy równe, płaskie, bez pęknięć, suche i czyste podłoże. Powierzchnie porowate należy przed przyklejeniem wykładziny odpowiednio zagruntować. Po przywiezieniu wykładziny do domu, rolkę trzeba rozwinąć w pomieszczeniu, w którym ma być ułożona. Po upływie doby wywijamy arkusze przy ścianach na wysokość 3-5 cm i składamy wykładzinę do połowy długości. Na podłożu równomierną warstwą rozprowadzamy klej i przyklejamy połowę arkusza. Tak samo przyklejamy drugą część wykładziny. By usunąć pęcherzyki powietrza całą powierzchnię wykładziny dokładnie dociskamy do podłoża szmatką, filcem lub gumowym wałkiem. Niepotrzebne już wywinięte na ściany pasy wykładziny odcinamy za pomocą listwy lub szpachli oraz ostrego nożyka. Cięcie nie musi być idealnie równe – ukryje się je pod cokołem.