Układanie płytek ceramicznych na tarasie

Przydomowy taras jest miejscem o sporym natężeniu ruchu, wystawionym na działanie czynników atmosferycznych — w tym mrozu, opadów i promieni UV. Płytki, które nadadzą się do wyłożenia jego powierzchni, muszą sprostać tym wymogom. Z tego powodu powinny odznaczać się nieścieralnością, niską nasiąkliwością wodną (co wiąże się z ich mrozoodpornością) oraz antypoślizgowością. Dlatego też jako płytki tarasowe rekomenduje się płytki ceramiczne z gresu lub klinkier.

Co trzeba wiedzieć o kryteriach technicznych, które muszą spełnić płytki na taras? Płytki zewnętrzne powinny odznaczać się poniższymi parametrami:

• niska nasiąkliwość wodna — musi wynosić maksymalnie 3%, w przeciwnym razie kafelki mogą popękać;
• niska porowatość — ogranicza wnikanie wody, co sprawia, że płytki są mrozoodporne;
• antypoślizgowość — płytki na taras powinny mieć oznaczenie o wartości minimum R10 lub wyższe;
• ścieralność — minimum 3. klasy (rekomendowana to 4. lub 5. klasa);
• twardość — minimum 7/10 w skali Mohsa;
• grubość płytek — im grubsze, tym bardziej odporne na pękanie (najpopularniejsze to te o grubości 6-10 mm);
• rektyfikacja — ułatwia montaż płytek.

Płytki gresowe to ostatnio najpopularniejsza opcja – tak ze względów użytkowych, jak i aranżacyjnych. Choć wiele osób pyta, czym się różni płytka gresowa od ceramicznej, w praktyce gres jest płytką z ceramiki.

Dlaczego tak wiele osób wybiera gres na taras? Przede wszystkim dlatego, że jest to materiał bardzo trwały, nisko nasiąkliwy i sprawdza się nawet podczas dużych mrozów. Jest odporny na uszkodzenia mechaniczne, antypoślizgowy i nie ściera się. Nie potrzebuje przeprowadzania żadnych prac konserwacyjnych ani impregnacji. Wystarczy jego montaż.

Do jego zalet należy szeroka gama kolorów i wykończeń — w tym doskonale imituje popularne drewno (które nie jest dobrym materiałem do wykończenia tarasu), kamień czy industrialny beton. Ponadto nie traci koloru pod wpływem promieniowania UV.

Podobnie jak gres, płytki klinkierowe spełniają wszystkie wymogi płytek na taras. Cechuje je odporność na mróz i wilgoć, podwyższona trwałość i antypoślizgowość. W przeciwieństwie do gresu, wymagają impregnacji i konserwacji, by utrzymać te parametry.

Prace wynagradza jednak piękny, głęboki kolor (zazwyczaj odcieni brązu, żółci i czerwieni) oraz mnogość kształtów — najczęściej wybierane to cegiełki, choć spotkać można trapezy, romby czy płytki sześciokątne.

Początkowym etapem układania płytek zawsze powinna być ocena podłoża. Czy jest ono wystarczająco zwarte, zbite i nie powstaną deformacje lub odkształcenia pod ciężarem płytek? Wykończeniu można poddawać tylko ustane materiały np. beton, który ma co najmniej 3 miesiące, czy jastrych położony co najmniej miesiąc wcześniej.

Przed rozpoczęciem klejenia płytek powierzchnię trzeba również oczyścić i odpylić. Nie może znajdować się na niej kurz ani tłuszcz. Podłoże powinno być też odpowiednio wyrównane. Różnice struktury nie powinny być większe niż 2 mm. Materiał betonowy czy jastrychowy o większych nierównościach można wygładzić zaprawą szpachlową lub ewentualnie zastosować grubowarstwowy klej do płytek. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że gruba warstwa kleju podwyższy poziom płytek. Może więc wystąpić różnica poziomów na łączeniu różnych posadzek.

Przed położeniem zaprawy klejowej konieczne jest także użycie gruntu. Jeżeli podłoże zostało uprzednio pomalowane, przed gruntowaniem, koniecznie trzeba zmatowić je papierem ściernym ( o parametrze 1 mm).

W przypadku układania płytek na wcześniejszej warstwie płytek, powierzchnię należy umyć wodą z dodatkiem detergentu, aby ją odtłuścić i pozbyć się kurzu oraz pyłu. Dopiero po takim przygotowaniu zaleca się gruntowanie.

Układanie płytek warto uprzednio rozplanować, tak by docinki nie wypadały w miejscu o dużej widoczności np. w wejściu. Przy ścianie będą zawsze mniej rzucały się w oczy. Ponadto należy pamiętać o prawidłowym układzie wzorów (tak by np. jedna płytka nie wypadła do góry nogami).

Można też wybrać różne techniki układania płytek – klasyczną równoległą (fugi tworzą krzyżyk), z przesunięciem (zwykle stosuje się przesunięcie o pół szerokości płytki), w karo (ukośnie). Najłatwiejsze w wykonaniu jest oczywiście układanie płytek prosto, jednak pozostałe techniki mogą być bardzo efektowne.

Należy pamiętać te, że rozplanowania wymaga szerokość fugi. Zwykle dopasowuje się ją do wielkości płytek. Większe płytki lepiej prezentują się z szerszą fugą, a mniejsze z cieńszą. Chodzi po prostu o zachowanie proporcji. Fuga nigdy nie powinna jednak przekraczać 3-6% powierzchni płytki.

Warto także przygotować się do pilnowania poziomu układania płytek. W tym celu pod ręką trzeba mieć poziomicę.

Gdy została dobrana już prawidłowa zaprawa klejowa (dobiera się ją do materiału, tego, czy płytki są wewnętrzne, czy zewnętrzne oraz rodzaju podłoża) oraz przygotowane podłoże, można przejść do układania płytek. Warstwę kleju nakłada się gładką stroną pacy na podłoże, a następnie rozprowadza jej stroną zębatą. Podobnie robi się z samą płytką. Na jej spód trzeba nałożyć zaprawę. To pozwala ograniczyć wolne przestrzenie pod płytkami i zapobiec zbieraniu się w nich wody.

Po przygotowaniu kleju lekko dociska się płytkę do podłoża. Teraz należy sprawdzić jej poziom i ewentualnie go skorygować. Ułożyć krzyżaki na rogach płytki, by wyznaczyć fugi i powtórzyć cały proces z kolejną płytką.

Klej powinien trwale związać płytki z podłożem po ok. 1-2 dobach.

Fugi kładzie się dopiero po związaniu kleju mocującego. Zanim jeszcze to nastąpi, powierzchnię szczelin warto oczyścić z nadmiaru zaprawy. Po upływie ok. 1-2 dni od klejenia można zacząć samo fugowanie. Przedtem warto tylko sprawdzić, czy fuga nie brudzi trwale płytek. Warto to zrobić na zapasowej płytce, czy jakimś zbędnym docinku.

Samą zaprawę należy przygotować zgodnie z zaleceniami na opakowaniu. Wprowadza się ją gumową raklą w szczeliny, a następnie ściąga nadmiar wypełnienia za pomocą zgarniaczki (prowadząc ja ukośnie po przebiegu spoin).

Po tym, jak fuga już lekko stwardnieje, wygładza się ją wilgotną gąbką i pozostawia spoinę do całkowitego wyschnięcia. Płytki z fugi oczyszcza się po całkowitym jej wyschnięciu za pomocą czystej wody i szmatki.

Czym impregnować klinkier?

Płytki klinkierowe należy impregnować specjalnymi preparatami do płytek o niskiej nasiąkliwości wodnej. W ofercie można znaleźć impregnaty do klinkieru, które chronią przed zaciekami, mchami i porostami oraz sprawiają, że klinkier zachowuje swoją estetykę.

Co to są dylatacje płytek na tarasie?

Dylatacje to przerwy o szerokości nie większej niż 5 mm, które w przypadku tarasu należy tworzyć pomiędzy płytą tarasu a ścianą oraz między samymi płytkami. Szczeliny dylatacyjne umożliwiają pracę materiału ceramicznego podczas zmian temperatury i chronią przed pękaniem płytek.