Izolacja przeciwwilgociowa fundamentów (hydroizolacja)

Brak izolacji fundamentów sprawiłby, że zaczęłyby one chłonąć wodę z gruntu, następowałaby powolna degeneracja materiału, z jakiego są zbudowane.

Wilgoć zaczęłaby wędrować w górę, zamaczając ściany domu. Woda w murach zaczęłaby powodować łuszczenie się farby, odspajanie tapet, pękanie i odpadanie tynku.Znacznie zmniejszyłaby się izolacyjność cieplna ścian.

Gdyby nie została zastosowana izolacja fundamentów, a wilgoć się utrzymywała, na ścianach zacząłby się rozwój pleśni i grzybów.

Hydroizolacja pozioma – układana w poprzek fundamentów – na ławach i na ścianach fundamentowych. Izolacją poziomą jest też hydroizolacja płyty fundamentowej lub podłogi na gruncie. Ten rodzaj izolacji fundamentów chroni przed podciąganiem wody w górę.

Hydroizolacja pionowa – zabezpiecza pionowe powierzchnie fundamentów. Ten rodzaj izolacji fundamentów powoduje, że woda nie wnika w ściany fundamentowe lub ściany piwnic.

Stopień izolacji fundamentów przed wilgocią zależy od tego, jak dużo jest jej w gruncie i jaki jest grunt. Z tego względu można mówić o:

• hydroizolacji lekkiej przeciwwilgociowej – robiona jest, gdy grunt jest przepuszczalny, a poziom wody gruntowej niski;
• hydroizolacji średniej przeciwwilgociowej – robiona jest, gdy grunt jest przepuszczalny, a poziom wody gruntowej może się okresowo podnosić;
• hydroizolacji ciężkiej przeciwwodnej – robiona jest, gdy grunt jest gliniasty, nieprzepuszczalny, a poziom wody gruntowej wysoki lub okresowo podnoszący się i woda wywiera napór na ściany fundamentowe.

O tym jak zaizolować fundamenty powinien zdecydować projektant budynku, po zapoznaniu się z opinią wystawioną przez geotechnika, który zbada uprzednio grunt na działce.

Papa – do izolacji fundamentów bardzo często stosuje się tradycyjna papę na osnowie poliestrowej. Układa się ją przeważnie w dwóch warstwach klejonych lepikiem.

Folia – grubości od 0,6 do 2,0 mm, o gramaturze 700 do 2600 g/m⊃2;, wykonana z twardego polietylenu lub PVC. Dostępna w długich rolkach szerokości od 17 do 60 cm – aby łatwo ja było dobrać do szerokości ścian i ław fundamentowych. Przeważnie ma wytłoczoną fakturę (tak zwane moletowanie) ułatwiającą przyleganie do zaprawy. Układa się ją przeważnie jednowarstwowo, luzem. Nie trzeba jej kleić ani zgrzewać z podłożem. Do izolacji przeciwwilgociowej podłóg na gruncie i płyt fundamentowych wykorzystuje się folię polietylenową grubości minimum 0,4 mm sprzedawaną w dużych płachtach. Taki format pozwala uniknąć lub zminimalizować liczbę zakładów między poszczególnymi pasami folii, co przekłada się na większa trwałość i szczelność.

Papa asfaltowa - jest elastyczna i ma dużą wytrzymałość mechaniczną. Trudno ją uszkodzić. Jest także odporna na czynniki chemiczne. Najtańsze, ale też najgorszej jakości są papy na osnowie z tektury, przyklejane do ścian lepikiem. Najpopularniejsze są papy na osnowie z włókien poliestrowych lub włókna szklanego. Do ścian fundamentowych można wykorzystywać papy modyfikowane SBS, APP lub OCB. Układa się je jednowarstwowo, a do ścian mocuje metodą zgrzewania.

Folia polietylenowa – najlepsze są folie PE HD, z polietylenu o podwyższonej twardości. Mają znakomitą odporność na rozerwanie i inne uszkodzenia. Do hydroizolacji powinno się wykorzystywać folie o grubości większej niż 0,4 mm i gramaturze - 270-300 g/m⊃2;. Folia sprzedawana jest w rolkach długości 20-30 m i szerokości 1-3,5 m lub także w płachtach – 12x25 m. Folie mogą być termozgrzewalne – łączone przy użyciu nagrzewnicy. Można też kupić folie samoprzylepne. Mają one od spodu warstewkę masy kauczukowo-bitumicznej i bardzo dobrze radzą sobie z izolacją przeciwwilgociową.

Membrany EPDM - to rodzaj syntetycznego kauczuku. Membrany takie są grube, mają gramaturę około 1400 g/m⊃2;. Ponieważ są wytrzymałe nadają się na izolacje fundamentów typu średniego i ciężkiego. Sprzedawane są w dużych płachtach.

Bitumiczne masy hydroizolacyjne – to czarne lub brązowe masy na bazie asfaltu, które po wyschnięciu tworzą na ścianie elastyczną, wodoszczelną powłokę. Nanosi się je na zimno, szczotką, pędzlem lub pacą. Najbardziej popularne z bitumicznych mas hydroizolacyjnych to lepiki i masy asfaltowo-żywiczne, asfaltowo-gumowe, asfaltowo-kauczukowe, asfaltowo-polimerowe, asfaltowo-aluminiowe. Część z nich ma w swoim składzie rozpuszczalniki organiczne, niszczące styropian, ale nie wszystkie.

Polimerowe masy hydroizolacyjne – najczęściej produkowane z żywicy akrylowej lub silikonowej. Nanosi się je podobnie jak masy bitumiczne. Są przeważnie bardziej płynne, więc możliwe jest również nakładanie ich wałkiem malarskim. Tworzą powłoki o większej elastyczności niż masy bitumiczne. Łatwiej się je rozprowadza.

Emulsje asfaltowe i lateksowe – to masy, których rozpuszczalnikiem jest woda. Nie zawierają rozpuszczalników organicznych powodujących destrukcje polistyrenu. Nie niszczą więc styropianu. Nanosi się je jak pozostałe masy hydroizolacyjne. Nadają się na suche lub lekko wilgotne powierzchnie.

Zaprawy hydroizolacyjne – to drobnoziarniste zaprawy cementowe modyfikowane żywicami syntetycznymi. Można ich używać do wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych. Przeważnie tworzą na podłożu sztywną powłokę, podobnie jak tynk. Można nimi zabezpieczać fundamenty dopiero, gdy skończy się etap osiadania domu, czyli po około 3 miesiącach, w przeciwnym bowiem razie zaczną pękać i stracą swoje właściwości izolacyjne. Są też i takie zaprawy, które tworzą powłokę trwale elastyczną. Sprzedawane są zaprawy jednoskładnikowe – do rozrobienia z wodą lub dwuskładnikowe, kiedy to wodę zastępuje specjalny płyn. Zaprawy są chętnie stosowane do uszczelniania ścian piwnicznych od wewnątrz.

Beton wodoodporny – oznaczany W-2 lub W-4. Zamawia się go w wytwórni betonu i dowożony jest na budowę betonowozem. Buduje się z niego ławy lub ściany fundamentowe, które nie będą już wymagały hydroizolacji.

Dodatki do zapraw – czynią zaprawę (murarską, tynkarską lub masę betonową) wodoodporną. Są produktem do "domowego" wytwarzania zapraw hydroizolacyjnych. Stosując je trzeba bardzo rygorystycznie przestrzegać wskazówek producenta. Dodatki maja postać proszku. Można go wsypywać do zaprawy lub do wody, z którą będzie rozrabiana.

Bentonit – to produkt wytwarzany z zastosowaniem iłu wulkanicznego. Ma formę membrany lub paneli. Ił jest powleczony z obu stron tekturą lub cienką błonką rozpuszczająca się w wodzie. Potrafi zwiększać swą objętość w zetknięciu z wodą. Ił zamienia się wtedy w żel o właściwościach wodoodpornych. Jest to produkt drogi, ale bardzo skuteczny w izolacji przeciwwilgociowej. Znajduje zastosowanie w izolacjach typu ciężkiego.

Folie kubełkowe – to polietylenowe, sztywne folie grubości 0,5 mm z równomiernymi przetłoczeniami w kształcie kubełków. Czasami wzmocnione są siatką z włókna szklanego, polipropylenu lub poliestru, albo włókniną drenującą. Grubość folii kubełkowej wynosi 0,5 - 0,85 mm, a waha się między 3 a 12 mm. Z reguły nie służą one do wykonywania izolacji przeciwwilgociowej. Ich podstawowym zadaniem jest osłona warstwy hydroizolacyjnej lub termoizolacyjnej przed wszelkimi uszkodzeniami mechanicznymi. Układa się je luzem, kierując przetłoczeniami w stronę fundamentów, zapewniają więc przestrzeń umożliwiającą przesuszanie warstw izolacyjnych.

Dobierz materiał do rodzaju izolacji fundamentów:

• Lekka – hydroizolacyjne masy bitumiczne (ale nie roztwory bitumiczne) nanoszone jedno lub dwuwarstwowo.
• Średnia – papa, folia, masy bitumiczne nanoszone dwuwarstwowo, zaprawy hydroizolacyjne.
• Ciężka – papa układana dwu- lub trójwarstwowo, grube folie hydroizolacyjne, specjalistyczne zaprawy hydroizolacyjne zbrojone siatką, bentonit, beton wodoodporny.

Takiej hydroizolacji takiej nie może zabraknąć w dwóch miejscach. Najpierw rozpościera się folię lub papę na betonowych ławach fundamentowych. Druga pozioma izolacja jest przeważnie wykonywana po zbudowaniu ścian fundamentowych, które robi się na zaizolowanych ławach. Szerokość izolacji przeciwwilgociowej poziomej powinna być równa szerokości ławy lub ściany. Papę lub folię izolacyjną rozwija się z rolki. Papę przykleja się lepikiem lub zgrzewa z podłożem. Folię układa się luzem. Połączenie pasów trzeba robić z zachowaniem zakładów o szerokości nie mniejszej niż 30 cm.

Hydroizolację układa się najczęściej na zewnętrznych ścianach fundamentowych, od strony gruntu rodzimego. Często projektant zaleca izolowanie wszystkich powierzchni pionowych wszystkich ścian fundamentowych budynku. Materiał hydroizolacyjny powinien szczelnie przylegać do podłoża. W przypadku mas, pap lub folii ważne jest zatem, aby powierzchnia ścian fundamentowych była równa i gładka. Jeśli tak nie jest, przed układaniem hydroizolacji trzeba ją otynkować tynkiem cementowym.

Szerokość folii lub papy powinna być o 20-30 cm większa niż wysokość ściany fundamentowej. Materiały te układa się bowiem rozwijając wzdłuż ściany, aby powstało jak najmniej miejsc łączenia. Folii płaskiej nie trzeba mocować do podłoża, wystarczy, że będzie się zwieszać ze ściany i zostanie do niej przyciśnięta gruntem. Warto jednak użyć folii termozgrzewalnej lub samoprzylepnej. Gwarantują one większa trwałość izolacji fundamentów. Ważne, żeby dolna krawędź izolacji z papy lub folii wystawała poza krawędź ławy fundamentowej. Folię samoprzylepną lub papę powinno się mocować do podłoża zagruntowanego wcześniej roztworem bitumicznym.

W izolacjach przeciwwodnych stosuje się 2 lub 3 warstwy papy lub folii, zawsze łączonej z podłożem. Hydroizolacji nie wolno nakładać na podłoże brudne lub mokre (wyjątkiem są tu niektóre masy i szlamy uszczelniające, które da się nakładać na mokre podłoże). Masy bitumiczne, zawierające rozpuszczalniki organiczne nie powinny stykać się ze styropianem. Rozpuszczalniki mają bowiem długi okres parowania i przez długi czas mogą negatywnie oddziaływać na polistyren.

Nie wolno zapomnieć o tym, że hydroizolacja pionowa musi być zabezpieczona przed uszkodzeniem w czasie zasypywania wykopów. Często rolę osłony stanowi warstwa termoizolacyjna, na przykład z płyt styropianowych. Gdy ocieplenie nie jest przewidziane lub znajduje się wewnątrz ściany, wtedy najlepszym materiałem do osłony hydroizolacji jest sztywna folia kubełkowa.

Ważne: Izolacje fundamentów - pionowa i pozioma powinny być ze sobą połączone, aby zapewnić szczelność całego układu. W izolacjach przeciwwilgociowych ław i ścian fundamentowych, czy podłogi na gruncie zazwyczaj wystarczy połączenie pasów papy bądź folii na zakład szerokości 30 cm. Jeśli izolacja z folii będzie klejona taśmą samoprzylepną lub odpowiednim klejem zakłady mogą być zmniejszone do 10 cm.

Jaki styropian na fundamenty?

Wybór odpowiedniego styropianu na fundamenty jest kluczowy dla zapewnienia trwałości i efektywności termicznej budynku. Specjaliści zalecają używanie materiałów izolacyjnych przeznaczonych specjalnie do tej strefy – znajdziesz je w naszej ofercie. Taki materiał charakteryzuje się minimalną nasiąkliwością oraz wysoką wytrzymałością mechaniczną, co jest niezbędne ze względu na ciągły nacisk gruntu. Ważne jest, aby wybrany materiał posiadał również niski współczynnik przewodzenia ciepła oraz był odporny na działanie wilgoci i mrozu, aby zapewnić skuteczną ochronę przed utratą ciepła i wilgocią.