Zaprawa murarska. Poznaj odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania!

Zaprawa murarska to rodzaj chemii budowlanej, wykorzystywanej do budowy obiektów (domów, bloków, budynków przemysłowych), a dokładnie do stałego łączenia ze sobą elementów – np. cegieł oraz wykonywania posadzek czy osadzania część konstrukcyjnych na gruntach, także do wewnętrznej i zewnętrznej ochrony murów. Zaprawa murarska to gęsta mieszanka wody, spoiwa oraz kruszywa lub innego wypełniacza (np. piasku), która ma zdolność przechodzenia ze stanu ciekłego w stan stały w procesie schnięcia. Jej bazą może być cement i wapno, sam cement lub samo wapno.

Zaprawa murarska składa się ze spoiwa – cementu, wapnia lub wapnia i cementu, wody oraz wypełniacza, którym może być kruszywo ciężkie, takie jak piasek, kamień, tłuczeń – lub lżejsze, np. pumeks, węgiel, żwirek.

Czas wysychania zaprawy murarskiej zależy głównie od jej jakości oraz grubości ściany lub muru. Na opakowaniu każdego rodzaju zaprawy powinny być podane dokładne informacje o tym, ile należy odczekać do minimalnego i całkowitego stwardnienia.

Zwykle maksymalny czas schnięcia (do pełnego wyschnięcia) wynosi ok. 24 h, choć w przypadku niektórych producentów oczekiwanie może trwać nawet kilka dni.

Minimalny czas to okres, po którym można już bezpiecznie wykonywać dalsze prace budowlane (mimo iż zaprawa nie wyschła w 100%) w obrębie danej ściany lub muru. Wynosi on przeciętnie od 2 do 5 h.

Zaprawa murarska ze stanu ciekłego przechodzi w stan stały dzięki dwutlenkowi węgla zawartemu w powietrzu. Zawarte w niej wapno gaszone łączy się z CO2. W tym samym czasie z zaprawy wyparowuje woda. W wyniku tego procesu masa twardnieje.

Czas wiązania zaprawy murarskiej, czyli minimalny czas wysychania, po którym można wykonywać dalsze prace budowlane w obrębie muru lub ściany, to ok. 2-5 h – w zależności od marki zaprawy. Zawsze należy sprawdzić na opakowaniu, jaki jest minimalny czas wysychania zaprawy.

Wydajność zapraw może być różna w zależności od producenta (informacji należy szukać na etykiecie produktu). W przypadku cienkowarstwowych zużycie to zaledwie 1,8-2 kg na m2 przy grubości spoin od 8 do 20 mm. Klasyczne zaprawy są znacznie tańsze, jednak mniej wydajne. Potrzeba ok. 30-40 kg na m2 muru o grubości ½ cegły przy grubości spoin w przedziale 6-40 mm.

Zaprawę murarską dobrze jest kupić już jako gotową mieszankę. Samodzielne przygotowanie może bowiem sprawić dość duże problemy osobie początkującej. Receptura zaprawy cementowo-wapiennej wykorzystuje proporcje 1:2:9, co oznacza, że potrzeba 1 część cementu, 2 części wapna i 9 części piasku (lub innego wypełniacza). Ilość wody, jaką dodaje się do mieszanki, powinna być taka, by nadać jej plastyczną konsystencję. Trzeba to robić stopniowo. Przykładowo, dla zaprawy o klasie m10 (1 kubik) potrzeba: około 290l wody, 0,94 m3 piasku, 57 kg wapna hydratyzowanego oraz 247 kg cementu.

Włączone urządzenie należy wypełnić wodą mniej więcej do dwóch trzecich pojemności. Następnie należy wsypać do bębna cały cement i odczekać aż substancja połączy się z cieczą. Gdy to nastąpi, można dosypać wapno i niewielką ilość piasku (na początek 2 łopaty wystarczą). Następnie naprzemiennie należy dolewać wodę i dosypywać pozostały piasek. Jeśli konsystencja staje się zbyt sucha, to znak, że potrzeba więcej cieczy. Betoniarka powinna chodzić do czasu, aż wszystkie kruszywa dobrze się ze sobą połączą. Gdy to nastąpi, należy wyłączyć ją na kilka minut, a następnie ponownie włączyć, aby zaprawa odpowiednio się wymieszała.

Najtańszą zaprawę murarską można kupić już od ok. 7 zł za 25 kg. Najwyższe ceny za worek tej samej wielkości wahają się w granicach 30-40 zł.

Zaprawa cementowo-wapienna jest wykorzystywana zarówno jako spoina w pracach murarskich, jak i warstwa ochronna murów i ścian przy pracach tynkarskich. Cement zapewnia ścianie wytrzymałość, a wapno odpowiada za elastyczność masy, dzięki czemu łatwiej się ją rozprowadza i jest bardziej przyczepna. Taką zaprawę można wykorzystywać zarówno w środku budynku, jak i na zewnątrz.

Zaprawa wyłącznie cementowa wykorzystywana jest raczej głównie do wylewek podłogowych i powierzchni o zwiększonej wytrzymałości. Co nie znaczy, że nie można nią tynkować – jest to jednak znacznie trudniejsze i wolniejsze, niż przy wykorzystaniu elastyczniejszej zaprawy cementowo-wapiennej.

To zależy przede wszystkim od rodzaju planowanych prac. Kleje wykorzystuje się głównie w przypadku betonu komórkowego charakteryzującego się niską gęstością oraz do cienkich spoin. W takich sytuacjach kleje wypadną lepiej, gdyż w murach występują duże siły rozciągania. W innych warunkach dobrze sprawdzi się klasyczna zaprawa – gwarantuje trwałość i mniej kosztuje.

Warto wspomnieć, że klejenie betonu to stosunkowo nowa technologia w porównaniu do wykorzystywania zaprawy. Trudno ocenić, jak dużą wytrzymałość klej daje budynkom. O konstrukcjach murowanych z pomocą zapraw wiadomo natomiast bardzo dużo – wytrzymują nawet kilkaset lat.